من صبورم اما . . .
به خدا دست خودم نيست اگر می رنجم
يا اگرشادی زيبای تورابه غم غربت چشمان خودم می بندم

من صبورم اما . . .
چقدر با همه ی عاشقيم محزونم !
و به ياد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل يک شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما . . .
بی دليل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دليل از همه ی تيرگی تلخ غروب
و چراغی که تو را،از شب متروک دلم دورکند. . . می ترسم

من صبورم اما . . .
آه . . . اين بغض گران صبر نمی داند چيست !!