شب است ومن کناره پنجره خیالم نشسته ام.

میخاهم ستاره های دلم رابشمارم.

امانه انگارآسمان دلم دیگرصاف نیست.

دلم تنگ است انگارگمشده ای دارم

یک گمشده ای همیشگی ماندگار به خودمی نگرم

دستهایم بوی خستگی می دهند

بوی تنهایی بوی کویر.

ودیدگانم خالی ازقطرات باران خورده است.

می روم کنارحوض دلم ودست می برم

ویک مشت نور را روی صورتم می پاشم

قطرات نور ازلابه لای انگشتانم به بیرون می چکد

وشیشه شفاف دلم موج برمی دارد

وشیطان رویش رابه من می کند

ومی گویدتوتب داری هذیان می گویی.

جوابش می دهم می دانم

بایدروزی پنج باراشک بریزم

هرشش ساعت یکبارعاشق شوم.

می آیم داخل اتاق وجودم

سجاده آسمان راپهن میکنم.

دستهایم رابه خالق نشان می دهم

وبه او می گویم که خالی است خشک وکویری.

نهال سبزی درخیال دستهایم جوانه می زند

بوی یاس می دهدبوی معراج بوی خدا

وهمه جابوی عطرگل محمدی پخش می شود

وحالامن می مانم ویک حس جاویدان

بازهم دلم برای خداتنگ شده است